Santa Cruz - Charles Darwin Research Station (2)

Mangrovezanger, vrouwtje

In de Charles Darwin Exhibition Hall ligt het 13 meter lange skelet van een Brydevinvis, een vinvis die in alle warme en gematigde zeeën voorkomt. In tegenstelling tot de grotere walvissen is deze soort nooit zo intensief bejaagd dat zijn voortbestaan in gevaar kwam.

Skelet Brydevinvis

Kleine boomvink

Het blijft lastig bij de Darwinvinken om aan te geven welke soort vink je ziet. Bij deze foto's ben ik er vrij zeker van dat het om de kleine boomvink gaat. Bij de jonge mannetjes is het kopje en een deel van de hals en borst zwart. Bij elke ruiperiode wordt het zwarte deel groter.
De lichtbruine vogel is een vrouwtje, de vogel met de zwarte kop dus een jong mannetje.

Grote, middelste en kleine grondvink

Voor een lekenoog zijn deze vogels moeilijk te onderscheiden. Ik vermoed dat de foto's vooral de kleinste twee soorten bevatten. Ze hebben allemaal stevige snavels, die van de grote grondvink is het grootste zodat deze vogels ook de grootste zaden kunnen kraken.



We hebben even bij een kiosk een ijsje gegeten. De Darwinvinkjes hadden heel goed begrepen dat daar voedsel te vinden was. De Do not feed the birds bordjes hadden geen effect op de vogeltjes.



Er was in het Charles Darwin Research Station ook een verblijf met een landleguaan.

De jonge Charles Darwin op de Galapagoseilanden

Arjan op een bankje naast een beeld van de jonge Charles Darwin. Darwin was pas 22 toen de reis met de Beagle van start ging. Omdat er bij de verhalen meestal foto's staan die aan het eind van zijn leven zijn gemaakt kennen we hem vooral als oude man met Sinterklaasbaard. Het beeld op het bankje geeft waarschijnlijk een beter beeld van de Darwin die de Galapagoseilanden bezocht.

Zeeleguanen

We hadden nog wat tijd over in het Charles Darwin Research Station en die hebben we benut voor een korte wandeling langs de kust. We werden meteen weer met een aantal zeeleguanen geconfronteerd. In dit geval een beetje wisselend van kleur. Sommige leguanen waren vrijwel zwart, andere hadden grote roodbruine vlekken op hun lichaam.



De donkere dieren waren goed te zien op het veel lichtere pad. De leguaan bij de voeten van Arjan bleef gewoon zitten. Ze rennen pas weg als je snelle bewegingen in hun richting maakt, doe je dat niet dan kun je er rustig naast gaan staan om te poseren voor een foto.



Hierboven een leguaan die terug zwemt naar de kust.

Puerto Ayora

Het uitzicht vanaf het strand van het Charles Darwin Research Station richting Puerto Ayora. Op de achtergrond een heleboel toeristenboten te zien. De Angelito ligt er vast ook ergens tussen. Hieronder het uitzicht op het nogal lelijke toeristenplaatsje. Met zo'n 12.000 inwoners is het de grootste 'stad' van de Galapagoseilanden. Omdat vrijwel alles hier vanaf het vaste land moet worden aangevoerd is het er voor Ecuadoraanse begrippen nogal duur. Om de eilanden ook in de toekomst goed te kunnen beschermen wil men de bevolkingsgroei een halt toeroepen en is het voor buitenstaanders vrijwel onmogelijk om zich op de eilanden te vestigen. Dat geldt ook voor Ecuadoranen.

Puerto Ayora

Vismarkt

We zijn teruggelopen van het Charles Darwin Research Station naar het haventje van Puerto Ayora. Kort voor de haven is een klein vismarktje, hier brengen de plaatselijke vissers hun vangst aan land en die wordt ter plekke verwerkt en verkocht. Alles gebeurt in de open lucht op nogal gore tafels. De pelikanen toonden meer belangstelling voor de vis dan de bezoekers. Er was ook een zeeleeuw die af en toe een vissenkop kreeg toegeworpen.



En dan heb je als pelikaan zo'n enorme vissenkop te pakken gekregen, blijkt het nog een hele klus om zo'n ding naar binnen te werken. In de tijd dat we deze pelikaan hebben bekeken is het in elk geval niet gelukt.

Pelikaan met vissenkop


In het water bij de haven zwom een rog. Verder zagen we nog een pelikaan in een boom, een donkere zeeleguaan en een geelkruinkwak.


We zijn even terug geweest op de boot voor de lunch. Daarna zijn we weer aan land gekomen voor een bezoek aan een schildpaddenreservaat. Het was oorspronkelijk een boerenbedrijf, maar ze verdienen nu hun geld aan de vele reuzenschildpadden die op hun terrein rondlopen.

Santiago - Puerto Egas (1)

Het sierlijk stormvogeltje leeft voor de kusten van Ecuador, Peru en Chili en boven de wateren van de Galapagoseilanden. Het lijkt alsof ze over het water kunnen lopen.



De eerste landing van deze dag was op het strand bij Puerto Egas op het eiland Santiago dat ook wel San Salvador of James eiland wordt genoemd. Het is het vierde eiland in grootte. En hoewel het eiland onbewoond is wordt het veel bezocht door toeristen. Dat heeft ook te maken met de centrale ligging binnen de archipel.



Afgezien van de geërodeerde kust en een paar verdwaalde zeeleeuwen was hier niet zoveel te zien. Vanaf het strand was het een klein stukje omhoog klimmen voor een wandeling over het eiland. Op het kleine stuk dat we hebben verkend hebben we een groot aantal diersoorten gezien.



Een klein zeeleeuwtje alleen op het strand.



Het een bewolkte ochtend op Santiago. Het eiland was ook wat groener dan de eilanden die we eerder bezochten.



De meest linkse boot op de foto is de Angelito.

Oude toeristeninformatie

Op de foto een steen uit de tijd dat het toerisme naar de eilanden nog in de kinderschoenen stond. Vissers zetten toeristen af op een eiland en die konden dan zonder beperkingen rondzwerven op het eiland tot ze later op de dag weer werden opgehaald. Op de steen staat in het Spaans en het Engels dat de dieren op het eiland beschermd zijn. Tegenwoordig is het verboden om op het eiland te komen zonder een officiële gids.

Kleine galapagosspotlijster
Lavahagedis

Het eerste deel van de wandeling over het eiland leverde relatief weinig dieren op. Alleen wat kleine vogeltjes en lavahagedissen fleurden de boel hier op. De vogel hierboven is een kleine galapagosspotlijster.

Darwinvinken

Deze beroemde vogels die de basis vormden van de door Charles Darwin ontwikkelde evolutietheorie zie je op vrijwel elk eiland. Ze zijn wat minder tam dan de meeste andere vogels op de eilanden. Er zijn een heleboel verschillende soorten Darwinvinken en voor de leek zijn ze lastig uit elkaar te houden. Op de eerste foto vermoedelijk een koppeltje van de middelste grondvink, de zwarte vogel is het mannetje. Hierboven het vrouwtje van de spitssnavelgrondvink. De vorm van de snavel bepaalt welke soort het is, maar mijn snavelherkenning is minder goed dan die van Darwin.

Zeeberen

Bij Puerto Egas hebben we voor de tweede en laatste keer zeeberen gezien tijdens de reis. Waar de zeeberen op Genovesa nogal verstopt zaten in rotsspleten, zaten ze hier gewoon duidelijk zichtbaar op de rotsachtige kust van het eiland. De zeebeer heeft een iets plattere snuit dan de zeeleeuw.



Heel vervelend al die toeristen die je staan aan te staren als je lekker ligt te rusten.



Terwijl we naar de zeeberen keken zwom er een zeeleeuw rond in een opening in de rotsen onder ons.

Zeeleeuw

De Amerikaanse blauwe reiger lijkt een potentiële prooi in het vizier te hebben.

Amerikaanse blauwe reiger

Zeeleguanen

Veel zeeleguanen op Santiago. Ze waren hier vrij groot en hadden duidelijke rood-bruine vlekken op hun lijf. Op de foto links is hun lange staart goed te zien. Dit was een van de weinige plaatsen waar meerdere groepen toeristen tegelijk aan land waren. Zo'n drukte als op de achtergrond bij de leguanen links hebben we zelden meegemaakt. Hieronder komt net een Sally Lightfoot krab voorbijlopen.



De krabben en de leguanen werken samen in de zin dat de krabben teken, mijten en algen van de huid van de leguanen plukken. Dit betekent voedsel voor de krabben en een gezonde schone huid voor de leguanen.



Puerto Egas was een van de beste plekken om zeeleguanen te bekijken. Ze lagen overal op de rotsen dicht bij zee en je moest uitkijken waar je liep, want door de kleuren zie je ze vaak pas als je er bijna op staat, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze liggen vaak in groepen op de rotsen om op te warmen zodat ze weer genoeg energie hebben om in het relatief koude zeewater op zoek te gaan naar voedsel.



Op de volgende foto lijkt het alsof ze elkaar liefdevol omhelzen, dat is waarschijnlijk niet het geval. De bovenste leguaan wil gewoon naar een plek waarvoor de kortste weg via de rug van de andere leguaan loopt.