Santa Cruz - Charles Darwin Research Station (2)

Mangrovezanger, vrouwtje

In de Charles Darwin Exhibition Hall ligt het 13 meter lange skelet van een Brydevinvis, een vinvis die in alle warme en gematigde zeeën voorkomt. In tegenstelling tot de grotere walvissen is deze soort nooit zo intensief bejaagd dat zijn voortbestaan in gevaar kwam.

Skelet Brydevinvis

Kleine boomvink

Het blijft lastig bij de Darwinvinken om aan te geven welke soort vink je ziet. Bij deze foto's ben ik er vrij zeker van dat het om de kleine boomvink gaat. Bij de jonge mannetjes is het kopje en een deel van de hals en borst zwart. Bij elke ruiperiode wordt het zwarte deel groter.
De lichtbruine vogel is een vrouwtje, de vogel met de zwarte kop dus een jong mannetje.

Grote, middelste en kleine grondvink

Voor een lekenoog zijn deze vogels moeilijk te onderscheiden. Ik vermoed dat de foto's vooral de kleinste twee soorten bevatten. Ze hebben allemaal stevige snavels, die van de grote grondvink is het grootste zodat deze vogels ook de grootste zaden kunnen kraken.



We hebben even bij een kiosk een ijsje gegeten. De Darwinvinkjes hadden heel goed begrepen dat daar voedsel te vinden was. De Do not feed the birds bordjes hadden geen effect op de vogeltjes.



Er was in het Charles Darwin Research Station ook een verblijf met een landleguaan.

De jonge Charles Darwin op de Galapagoseilanden

Arjan op een bankje naast een beeld van de jonge Charles Darwin. Darwin was pas 22 toen de reis met de Beagle van start ging. Omdat er bij de verhalen meestal foto's staan die aan het eind van zijn leven zijn gemaakt kennen we hem vooral als oude man met Sinterklaasbaard. Het beeld op het bankje geeft waarschijnlijk een beter beeld van de Darwin die de Galapagoseilanden bezocht.

Zeeleguanen

We hadden nog wat tijd over in het Charles Darwin Research Station en die hebben we benut voor een korte wandeling langs de kust. We werden meteen weer met een aantal zeeleguanen geconfronteerd. In dit geval een beetje wisselend van kleur. Sommige leguanen waren vrijwel zwart, andere hadden grote roodbruine vlekken op hun lichaam.



De donkere dieren waren goed te zien op het veel lichtere pad. De leguaan bij de voeten van Arjan bleef gewoon zitten. Ze rennen pas weg als je snelle bewegingen in hun richting maakt, doe je dat niet dan kun je er rustig naast gaan staan om te poseren voor een foto.



Hierboven een leguaan die terug zwemt naar de kust.

Puerto Ayora

Het uitzicht vanaf het strand van het Charles Darwin Research Station richting Puerto Ayora. Op de achtergrond een heleboel toeristenboten te zien. De Angelito ligt er vast ook ergens tussen. Hieronder het uitzicht op het nogal lelijke toeristenplaatsje. Met zo'n 12.000 inwoners is het de grootste 'stad' van de Galapagoseilanden. Omdat vrijwel alles hier vanaf het vaste land moet worden aangevoerd is het er voor Ecuadoraanse begrippen nogal duur. Om de eilanden ook in de toekomst goed te kunnen beschermen wil men de bevolkingsgroei een halt toeroepen en is het voor buitenstaanders vrijwel onmogelijk om zich op de eilanden te vestigen. Dat geldt ook voor Ecuadoranen.

Puerto Ayora

Vismarkt

We zijn teruggelopen van het Charles Darwin Research Station naar het haventje van Puerto Ayora. Kort voor de haven is een klein vismarktje, hier brengen de plaatselijke vissers hun vangst aan land en die wordt ter plekke verwerkt en verkocht. Alles gebeurt in de open lucht op nogal gore tafels. De pelikanen toonden meer belangstelling voor de vis dan de bezoekers. Er was ook een zeeleeuw die af en toe een vissenkop kreeg toegeworpen.



En dan heb je als pelikaan zo'n enorme vissenkop te pakken gekregen, blijkt het nog een hele klus om zo'n ding naar binnen te werken. In de tijd dat we deze pelikaan hebben bekeken is het in elk geval niet gelukt.

Pelikaan met vissenkop


In het water bij de haven zwom een rog. Verder zagen we nog een pelikaan in een boom, een donkere zeeleguaan en een geelkruinkwak.


We zijn even terug geweest op de boot voor de lunch. Daarna zijn we weer aan land gekomen voor een bezoek aan een schildpaddenreservaat. Het was oorspronkelijk een boerenbedrijf, maar ze verdienen nu hun geld aan de vele reuzenschildpadden die op hun terrein rondlopen.

Santa Cruz - Charles Darwin Research Station (1)

Santa Cruz 

Zeeleeuwen

Santa Cruz is het op één na grootste eiland van de archipel en het is het eiland met de meeste inwoners, ongeveer 15.000. We kwamen aan in de haven van Puerto Ayora, de grootste plaats van het eiland. Het was een drukte van belang in het haventje en bankjes werden niet alleen gebruikt door de passagiers van de boten. Het was voor ons de eerste keer sinds het vertrek uit Baltra dat we weer in de bewoonde wereld kwamen.



Terwijl Arjan op een bankje zat, lag achter hem een jonge zeeleeuw te drinken bij zijn moeder. Die beesten maken enorme smakgeluiden.

Steenloper

Steenloper


Na de Amerikaanse bontbekplevier en de Amerikaanse grijze ruiter was de steenloper de derde vogel die we op de Galapagoseilanden aantroffen in het verkeerde seizoen. De steenloper broedt normaal gesproken in het hoge noorden van Europa en Amerika en overwinterd in meer zuidelijke gebieden. In juli had deze vogel dus duizenden kilometers verderop moeten zitten. In het broedseizoen zien de vogels er anders uit.
In oktober 2017 hebben we veel steenlopers op Terschelling gezien.

Charles Darwin Research Station

We werden met een busje afgezet bij het pad dat toegang gaf tot het Charles Darwin Research Station. Ze doen daar onderzoek naar de flora en fauna op de eilanden, waarbij de nadruk ligt op de reuzenschildpadden. Vroeger had elk eiland zijn eigen soort, sommige daarvan zijn uitgestorven. Vreemd genoeg heeft Darwin daar zelf een niet onbelangrijke rol in gehad. In het verslag van zijn reizen beschrijft hij hoe lekker ze zijn, hoe je ze efficiënt om zeep kunt helpen en dat ze handig zijn mee te nemen op een schip omdat ze lange tijd zonder voedsel kunnen en je dus altijd vers eten hebt. In de tijd van de reis met de Beagle was Darwin nog niet bezig met de evolutie. Zijn boek The Origin of Species, waarin hij zijn evolutietheorie wereldkundig maakt, publiceerde hij pas toen de reis al meer dan 20 jaar achter hem lag.

Kleine galapagosspotlijster

Meteen bij de ingang weer een galapagosspotlijster. In het centrum stonden ook de nodige cactusbomen.

Reuzenschildpadden

Reuzenschildpadden


Niet alleen de vraatzuchtige mens vormt een bedreiging voor het voortbestaan van de reuzenschildpadden. De uitgezette geiten aten het voedsel van de schildpadden op en de door de mens ingevoerde ratten vormen een bedreiging voor de eieren van de schildpadden en de jonge reuzenschildpadjes. Het Charles Darwin Research Station doet onderzoek naar de bestrijding van de ratten en heeft een fokprogramma voor de verschillende soorten reuzenschildpadden. Als de schildpadden een jaar of vijf zijn vormen de ratten geen bedreiging meer en kunnen ze worden uitgezet op het eiland van hun ondersoort. Tegenwoordig worden deze beesten zo goed beschermd dat de toekomst er redelijk positief uitziet.
Aan de vorm van het schild kun je zien van welk eiland een schildpad afkomstig is. De schildpadden hierboven zijn vermoedelijk van het niet door ons bezochte San Cristóbal.




Veel schildpadden in het centrum hadden een gekleurd nummer op hun schild. De kleur geeft aan bij welk eiland het beest hoort.
Even dacht ik Charles Darwin zelf te zien bij de schildpadden, maar het was een oudere verzorger met een witte baard.



De schildpad rechts heeft een hoge uitstulping in zijn schild, de andere schildpad heeft dat niet. De schildpad met de uitstulping leeft op een eiland waar hij met zijn nek wat hoger moet reiken om aan voedsel te komen. De andere schildpad leeft op een plek waar het voedsel dicht bij de grond te vinden is. In dit geval is de rechter schildpad vermoedelijk van het grootste eiland, Isabela. De linker schildpad lijkt weer een San Cristóbal schildpad. Beide eilanden hebben we niet bezocht.



Dit zijn twee mannetjes die strijden om de macht. De linker schildpad moet uiteindelijk, zonder dat er iets noemenswaardigs is gebeurd buigen voor zijn rivaal. Op deze manier toont hij zijn nederigheid. Het schijnt te gaan om wie de langste nek heeft.

Lonesome George

De in 2012 overleden schildpad Lonesome George was wereldberoemd omdat hij de laatste schildpad was van de soort die op het eiland Pinta leefde. Na zijn dood is Lonesome George opgezet en nu kun je hem in een gekoelde ruimte bewonderen. De belichting is dusdanig dat vrijwel alle foto's die je er maakt mislukken. Inmiddels heeft men ontdekt dat op Isabela een groepje schildpadden leeft dat genetisch nauw verwant is aan de Pinta-schildpad. Men probeert met dit kleine groepje nu een nieuwe populatie voor Pinta te fokken. Het duurt waarschijnlijk ongeveer 150 jaar voordat bekend is of dit experiment slaagt.

Het overlijden van Lonesome George was wereldnieuws. Ook de NOS besteedde aandacht aan zijn overlijden.