KoereigerTerug op Santra Cruz zijn we met een bus naar het binnenland gereden. Boven op een van de heuvels lag een boerderij die grensde aan het national park en waar veel reuzenschildpadden door de weilanden liepen. Toen we het weiland opliepen zagen we meteen een koereiger. Een jaar eerder op Hawaii hadden we ook al veel van deze reigers gezien. En ook tijdens deze reis was dit niet onze eerste koereiger, in het Amazonegebied in de buurt van Puerto Maldonado in Peru en op North Seymour hadden we ook al koereigers ontmoet. Op de achtergrond is al een reuzenschildpad te zien.
Bord van Japanse sponsor
Mangrovezanger
MangrovezangerWe hadden al veel mangrovezangers gezien tijdens de reis, maar hier hebben we eindelijk een paar mannetjes voor de camera gekregen. Ze zijn feller van kleur dan de vrouwtjes en ze hebben een rode vlek op hun kopje.
Reuzenschildpad
De reuzenschildpadden* van Santra Cruz behoren tot de grootste in hun soort. Op de UICN-lijst staat deze schildpad als ernstig bedreigd ingedeeld. Je kunt je dat nauwelijks voorstellen als je in een weiland staat waar tientallen van deze dieren rondkruipen. De schildpadden zijn ook naamgever van de Galapagoseilanden. De vermoedelijke ontdekker van de eilanden, de Panamese bisschop Fray Tomás de Berlanga bracht uitgebreid verslag uit aan de Spaanse koning over zijn ontdekking. Op de eerste Spaanse kaarten stond als naam “Ysolas de los Gallopegos”. Deze naam is afgeleid van het oud Spaanse woord ”galápago” dat dameszadel betekent. Het schild van de beesten leek blijkbaar op deze zadels.
Als je er zelf bij gaat staan blijkt pas duidelijk hoe groot deze beesten zijn.
Ze brengen hun tijd door met grazen en zonnen in modderpoelen.
Als je zo tussen deze dieren staat kun je je nauwelijks voorstellen dat een aantal van hen meer dan 100 jaar oud is.
Zaden zijn een belangrijke voedselbron voor de Darwinvinken. Zaden zijn niet alleen te vinden bij de planten waar ze worden geproduceerd, ook in een schildpaddendrol kun je op zoek gaan naar eetbare zaden.
Amerikaans waterhoen
Amerikaans waterhoenDeze Amerikaanse variant van het waterhoen komt dus ook voor op de Galapagoseilanden. Ze lijken erg op de waterhoentjes die we in Europese wateren tegenkomen. Het rode blesje boven de snavel is bij het Amerikaans waterhoen wat groter.
Op het terrein waar we de reuzenschildpadden bezochten liepen deze waterhoentjes rond.
Bahamapijlstaart
BahamapijlstaartTwee bruine eenden stonden in slaaptoestand en het was daardoor moeilijk te zien om welke soort het ging. Misschien maakten we net iets te veel lawaai waardoor één van de eenden even opkeek en we konden vaststellen dat het twee bahamapijlstaarten waren, te herkennen aan de rode vlekken bij de snavel en de witte wang. Op Rabida hadden we ook al een paar bahamapijlstaarten gezien.
Lavatunnel
LavatunnelEen lavatunnel is een natuurlijke tunnel waardoor tijdens een vulkaanuitbarsting lava stroomt. Is het gesteente na de uitbarsting gestold, dan kan er een lange ondergrondse tunnel achterblijven. Na afloop van het bezoek aan de reuzenschildpadden bracht de bus ons naar de ingang van zo'n tunnel. Bij de ingang stond een bord met informatie over de tunnel. Afgezien van een smal stukje ergens in het midden was de tunnel hoog genoeg om rechtop te lopen. Onze gids Maja zou ons met de chauffeur opwachten bij het uiteinde van de tunnel. Achteraf begrepen we haar keus. Het smalle stukje was een zo nauwe opening dat je er alleen liggend doorheen kon kruipen. Het was lastig om in de schaars verlichte donkere tunnel foto's te maken.
Na het bezoek aan de tunnel werden we teruggebracht naar het haventje van Puerto Ayora.
Tot onze verbazing moesten we nog meer dan een uur wachten totdat we werden opgehaald om terug te gaan naar onze boot. Achteraf kregen we van Maja de verklaring te horen. De plaatselijke middenstand had geklaagd dat ze vrijwel niets verdienden aan de vele toeristen die de eilanden bezoeken omdat die bijna allemaal met een van de boten rondreizen. Het compromis was dus dat de passagiers van de boten een paar uur in het stadje moesten doorbrengen in de hoop dat ze er geld uitgaven.
Het uitgeven van geld was overigens niet zo eenvoudig. Alle pinautomaten weigerden onze passen en creditcard betalingen werden pas vanaf $20 geaccepteerd.
In het haventje zagen we een haai zwemmen.
De pelikaan had deze plek uitgekozen om te vissen. Na een duik kwam hij terug op precies dezelfde plek. Hij trok zich niets aan van iedereen die toekeek.
*Op de Nederlandse Wikipedia staat ten onrechte dat de soort in 2016 is uitgestorven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten